In twee weken liep ik in mijn eentje van Porto naar Santiago de Compostella, zo’n 230 kilometer. Nu ik terugkijk op die tijd, een rustige periode half november besef ik dat er toch heel wat ontmoetingen waren.
Veel woorden kwamen er niet altijd aan te pas. Maar juist zonder woorden kunnen er verbindingen ontstaan op verschillende lagen.
Er zijn allerlei soorten ontmoetingen. Soms praktisch om de weg te vragen of een broodje te kopen. Soms spontaan: bij een rustmoment, bij aankomst in de herberg of bij het afstempelen van de pelgrimspassen. Ontmoetingen met medepelgrims en mensen uit de buurt.
Zo raakte ik in Valenca in gesprek met een groepje scholieren omdat ik even niet meer wist hoe ik bij de brug naar Tui kon komen. Ik vroeg hen in het Engels de weg. Tot mijn verbazing bleken ze maar weinig engelse woorden te kennen. Maar al snel kwam de telefoon erbij en werden er allerlei woorden ingetypt op de mobiel. Een andere manier van contact maar met veel interesse in elkaar. Ze liepen gewoon mee en hadden er duidelijk veel plezier in om nog meer woorden zoals tent, rugzak en schoenen te vertalen.
Het contact met een oudere dame ging weer op een ander manier. Ze sleept een zware waston over de straat naar de wasplaats op het plein in haar dorp. Vanzelfsprekend stond ik op om haar te helpen maar ze gebaarde dat het niet hoefde, wijzend op mijn rugzak. Bom camino, zei ze wel drie keer. Ik voelde hierbij een verbinding die bijna niet in woorden te vatten is. Herkenning, saamhorigheid, wederzijds respect voor de inspanning die beide nog te doen hadden, zorg voor elkaar. Dit mooie moment heb ik ook uitgebreid beschreven in mijn boek “Doe het dan voor mij”.
Was dit moment al mooi, aan het eind van de route was er nog een intensiever moment, bij de pelgrimsdienst in de kathedraal van Santiago. Omdat ik alleen was zocht ik een plekje middenin met een beetje ruimte naast me op de bank. Net voordat de dienst begon, kwam er een dame naast me zitten, het voelde heel dichtbij. Toen de klokken begonnen te luiden, kwamen alle emoties los, alles stroomde na twee weken onderweg te zijn geweest. De dame naast me pakte mijn hand en bleef die de hele dienst stevig vasthouden.
Het leek een klein gebaar; maar het ontstane contact was warm, vol troost en steun. Zonder ook maar één woord te spreken. Na afloop van dienst, keken we elkaar aan, vol dankbaarheid. Ik was ontroert en overdondert door alle emotie.
