Wanneer begon mijn reis naar Santiago de Compostella? Eigenlijk weet ik dat niet zo goed. Er waren verschillende beginmomenten.
In ieder geval het moment waarop het idee vorm kreeg, een praktisch moment en een gevoelsmoment.
Het was voor mij een langzaam groeiende proces, dat zich in de loop van de tijd steeds verder ontwikkelde.
Na het voltooien van het Pieterpad, vond er een kantelmoment plaats waardoor het een nieuwe fase inging.
Het was op een terras waar ik de vraag kreeg of ik ook naar Spanje wilde gaan. Heel spontaan, waardevol en oprecht. Daardoor begon het idee te groeien.
Sommige dingen kunnen alleen maar uit de omgeving komen. In dit geval van mijn man. Zijn “Doe het dan voor mij” zorgde voor de gunfactor, voor ruimte en voor de vrijheid die nodig was om de volgende stap te kunnen maken. Een voorwaarde om los te kunnen laten en op weg te gaan. Praktische zaken te gaan regelen.
Allereerst de planning in de agenda, op het werk en thuis en het regelen van het vliegticket.
En dan de bagage, ofwel de rugzak inpakken. De rugzak die ook hier een symbolische waarde heeft. Die verdient een eigen blog.
Het inpakken vroeg aandacht voor hoe de reis zou gaan. Welke weersomstandigheden ik kon verwachten en hoe het landschap zou zijn. De praktische keuzes die ik moest maken zorgden ervoor dat ik voorstelde hoe het zou zijn om op weg te gaan.
En daarmee was het voor mij een begin van de reis.
Een derde beginmoment was bij aankomst(bij de start van de eerste dag) bij de kathedraal in Porto. Toen het eerste stempel werd gezet, begon mijn eigen pelgrimstocht, in mijn hoofd, in mijn lijf. Geheel op mijn manier.
En er was nog een beginmoment. Bij aankomst in Santiago de Compostella. Dat lijkt het einde maar het was het begin van mijn herinneringen aan mijn wandeltocht.
Ken je ook dat gevoel van die verschillende soorten begin, in je eigen reis?
Ik ben benieuwd. Een ervaring van jou lees ik graag
